Bang voor je genen – opgroeien met een bipolaire vader

Blog door auteur Sara Geluk – over haar boek Doodgelukkig; Brieven van mamma

Mensen kennen mij vooral van mijn vrolijke kant — van het café, de festivals, het rumoer. Maar wat de meesten niet weten, is dat mijn verhaal begon in een wereld die allesbehalve veilig was.

Mijn moeder verliet mijn biologische vader toen ik drie maanden oud was. Niet omdat het haar te zwaar werd, maar om mij te beschermen, de ziekte ging van 0 naar 300 en bracht mijn moeder en mij in gevaar. Een ernstige vorm van een bipolaire stoornis, gecombineerd met overmatig gebruik van drugs, alcohol en seks en geen enkele intentie om medicatie in te nemen. Dat maakte hem onvoorspelbaar en gevaarlijk, geen omgeving voor een baby om in op te groeien. Mijn moeder zette hem voor een keuze: of je medicatie en ons, of geen medicatie en we zijn weg. Hij koos voor het laatste. Een keuze die ik nooit eerder heb kunnen begrijpen, ik voelde me afgewezen, niet goed genoeg, niet geliefd door mijn biologische vader.

Toch bleef hij in mijn leven. In het begin door geplande bezoeken, die op den duur ook niet meer veilig voelden. Mijn biologische vader stond me op te wachten bij het schoolhek, niet dat ik dat besefte, ik mocht dan de juf nog even helpen na school terwijl de politie werd gebeld en mijn biologische vader voor de zeventiende keer naar Vrederust werd gebracht. Wanneer hij vrij was stond hij regelmatig te posten tegenover ons huis, in de schaduw, met een hoed op. Kortom: Ik was bang… De politie moest regelmatig uitrukken voor mijn biologische vader en zijn naam werd alom bekend in de Brabantse korpsen. Pas 30 jaar later besefte ik dat mijn angst grotendeels ongegrond was. De krantenartikelen logen er niet om, van carjacks tot vermeende grotere vergrijpen, met gevaar voor anderen en zelfs soms letsel. Mijn stiefvader, 'pappa', bewaarde al deze krantenartikelen zorgvuldig, tot het moment dat ik ze vorig jaar allemaal ben gaan lezen.

Een tijdlang ging 'pappa’ met me mee naar de geplande bezoeken, zo’n 3 keer per jaar. Maar ik was te bang voor mijn biologische vader. Voor zijn blik, zijn stem, zijn grillige gedrag. Pas veel later begreep ik dat zijn intenties anders waren. Hij hield van mij, op zijn manier, daar ben ik inmiddels zeker van. Hij kwam niet tegenover ons huis staan om me bang te maken, maar om iets te brengen: een cadeautje, een stukje aandacht, een vorm van liefde die hij niet wist te doseren. Of gewoon even om zijn dochter te zien, hoe ik zat te studeren achter aan tafel. Want dat is wat een manische periode doet: het vervormt liefde tot iets wat even intens als onbegrijpelijk wordt.

Mijn angst ging uiteindelijk niet alleen meer over hem als persoon. Ik was ook bang dat ík ooit bipolair zou worden. Dat het op een dag in mijn hoofd even hard zou stormen als in het zijne. Gedurende mijn hele puberteit, adolescentie en eerste zwangerschap is dit een onderliggende angst geweest.

Toen ik vorig jaar via verre familie hoorde dat het erg slecht ging met zijn lichamelijke gezondheid, besloot ik te gaan schrijven. Niet uit boosheid, maar om alles te verwerken. De laatste keer dat ik hem zag -tijdens een van zijn onaangekondigde, ongewenste bezoeken- heb ik hem beloofd dat dat niet de laatste keer zou zijn. Hij gleed echter zodanig af dat ik me -nog- niet aan die belofte kon houden. Uit angst dat ik hem niet tijdig kon nakomen ben ik de brieven die mijn oma me ooit had nagelaten gaan openen. Brieven die ik jarenlang niet durfde te lezen, van hem naar haar, van haar naar mij en van hem naar mij. De woorden vormden een tijdlijn, een verhaal dat me hielp te begrijpen wat er werkelijk was gebeurd. Samen met herinneringen van mijn moeder en ooms kreeg alles eindelijk betekenis. Een heftig leven, vol drugs en alcohol en met gigantische pieken maar ook hele diepe dalen.

En zo ontstond langzaam maar zeker mijn boek, een woordenkots die uit mijn hoofd vloeide als een malle, alsof het verhaal er altijd al was geweest, het moest alleen nog opgeschreven worden. Ik heb geschreven zoals ik praat: rauw, direct, onomwonden en vooral met een flinke dosis humor. Want als rasoptimist zal ik altijd overal het positieve van inzien.

📖 Doodgelukkig; Brieven van mamma

Een boek gebaseerd op waargebeurde feiten, over liefde, angst en de dunne lijn tussen begrip en begrenzen.

Een boek over opgroeien met een manisch-depressieve vader, over mentale gezondheid, en over het loslaten van angst die van generatie op generatie wordt doorgegeven.

Het schrijven was bijna therapeutisch. Het maakte me wijzer, rustiger, de laatste restjes angst en woede verdwenen. Er bleef berusting en dankbaarheid over.

Ik schreef Doodgelukkig niet om medelijden op te wekken, maar om herkenning te bieden aan anderen. Een hart onder de riem. Voor iedereen die is opgegroeid met verwarring, angst en toch ook liefde.

💛 Doodgelukkig; Brieven van mamma

🛒 Bestel het boek via Bol.com: als E-book voor €9,95 of als paperback voor €18,50.